Interwencje opieki społecznej w rodzinach - ryzykoProblemy rodziców - interwencje opieki społecznej
1). Czy odbiorą mi dzieci, jeśli zgłoszę się po pomoc w sprawie przemocy domowej?
- System w UK działa tak, by chronić dzieci nie tylko ze względu na bezpośrednią przemoc wobec nich ale również w przypadku przemocy pośredniej np. gdy przemoc jest zjawiskiem między rodzicami dzieci, a one są jej świadkami. Bycie świadkiem przemocy to także przemoc – ale głównie psychiczna i emocjonalna.
Jeśli matka zgłosi przemoc pomiędzy nią, a jej partnerem (nawet, jeśli to nie będzie ojciec dzieci), to będzie się od niej oczekiwać ochrony dzieci przed kolejnymi incydentami przemocy. Jeśli matka będzie współpracować z Social Services i chronić swoje dzieci – nie zostaną jej one odebrane. Social Services to nazwa brytyjskiej Opieki Społecznej, która ma uprawnienia na poziomie kuratora sądowego – jeśli porównamy ją do polskiego systemu ochrony dzieci.
Ryzyko odebrania dzieci istnieje wówczas, gdy matka pozornie zgadza się na współpracę, a tak naprawdę nadal chroni sprawcę przemocy – swojego męża, czy partnera i to jego dobro wybiera ponad dobro dzieci.
Czyli na pytanie „Czy odbiorą mi dzieci, jeśli zgłoszę przemoc domową” można udzielić obydwu odpowiedzi:
- Nie, jeśli zrobisz wszystko, by siebie i dzieci chronić przed powtarzającą się przemocą
- Może się zdarzyć, że tak, jeśli po zgłoszeniu nie będziesz współpracować z Opieką Społeczną – o ile Twoja sprawa zostanie w ogóle otwarta w ich wydziale.
Warto dodać, że nie wszystkie zgłoszenia przemocy domowej oznaczają rozpoczęcie współpracy z Social Services. Wszystko zależy od skali zdarzenia, jego powtarzalności, sytuacji współistniejących w rodzinie.
Zgłoszenie przemocy jest zjawiskiem pozytywnym (i tak też jest widziane przez osoby czuwające nad bezpieczeństwem dzieci) – oznacza bowiem, że osoba zgłaszająca i prosząca o pomoc robi to właśnie dlatego, że chce chronić siebie i dzieci, a zatem ma zdolność zapewnienia dzieciom bezpieczeństwa.
Nie zgłaszanie przemocy i innych problemów w rodzinie jest widziane, jako odwrotność tego zjawiska. Wiem, że dzieci w mojej rodzinie nie czują się bezpiecznie i narażamy je na dorastanie w warunkach permanentnego stresu, co w przyszłości na pewno odbije się na ich zdrowiu fizycznym i(lub) psychicznym. Jednak to nic z tym nie robię, bo boję się konsekwencji, ewentualnego rozpadu rodziny, moich własnych kłopotów finansowych itp. Zatem świadomie wybieram narażanie własnych dzieci na cierpienie i nie zapewnienie im ochrony.
Wybór zawsze należy do dorosłego, dzieci są zupełnie zależne od jego woli.
2). Czy odbiorą mi dzieci, jeśli zgłoszę się po pomoc w przypadku, gdy choruję na depresję?- Absolutnie NIE.
Depresja jest bardzo częstą chorobą i zgłoszenie się po pomoc najpierw do lekarza pierwszego kontaktu (czyli w Anglii tzw. GP), a czasami do psychiatry nie powoduje zagrożenia odebrania dzieci przez Social Services - a tak naprawdę przez Sąd Rodzinny, bo to on w ostateczności wydaje wyrok w sprawach o odebranie opieki.
Depresja sama w sobie nie jest zagrożeniem dla dzieci, jeśli osoba na nią choruje szuka i akceptuje dostępną pomoc, bo właśnie wtedy jest na tyle „zaopiekowana”, że nie powoduje żadnych negatywnych skutków dla dzieci.
Oczywiście wszystko zależy również od skali natężenia zjawiska i od ostatecznej diagnozy – jeśli bowiem poprosimy o pomoc bardzo późno, kiedy już nie będziemy w stanie zająć się sobą, domem i dziećmi i będziemy musieli udać się na leczenie szpitalne, a jesteśmy na przykład samotnymi rodzicami – wtedy oczywiście musi paść pytanie o to, kto zajmie się dziećmi do czasu polepszenia naszej kondycji. Jeśli wskażemy lekarzowi jakiegoś innego kompetentnego dorosłego – być może członka naszej rodziny – wtedy w ogóle nie będzie potrzeby powiadamiania nawet o naszym stanie zdrowia nikogo poza naszą rodziną – jeśli wyrażamy na to zgodę, oczywiście.
Czyli znowu działa to odwrotnie niż zazwyczaj myślimy – jeśli poprosimy o pomoc w tym zakresie (dotyczącym naszego zdrowia psychicznego, które jest niemniej ważne niż nasze zdrowie fizyczne) – będzie to widziane, jako troska o to, by nasze dzieci miały zdrowego rodzica, który będąc w pełni sił ciała i umysłu potrafi zaspokoić ich wszystkie potrzeby i zapewnić im bezpieczeństwo.
Jeśli natomiast nie dbamy o siebie i przez pogarszający się stan naszego zdrowia, ryzykujemy, że to dzieci będą musiały same o siebie dbać, a może jeszcze i dbać o nas i nasze potrzeby. Na przykład będąc w głębokiej depresji nie dbamy o to, by jeść regularne posiłki i to nasze dzieci muszą nam o tym przypominać i przygotowywać dla nas posiłki. W takiej sytuacji jest możliwość, że jakiś profesjonalista (czy lekarz lub nauczyciel ze szkoły dzieci) poprosi o pomoc dla rodziny poprzez Social Services – czyli Opiekę Społeczną. W przypadku depresji (występującej jako pojedynczy czynnik) jest to jednak bardzo mało prawdopodobne.
3). Czy odbiorą mi dzieci, gdy zgłoszę się po pomoc w przypadku, gdy ktoś w rodzinie jest uzależniony (od alkoholu lub narkotyków?)Ponownie, na tak postawione pytanie nie można dać jednoznacznej odpowiedzi.
To znaczy, jeśli ”tylko” uzależnienie jest problemem w rodzinie – to nie ma nawet szans, że dzieci zostaną zabrane z rodziny. Na problem uzależnienia proponuje się terapię, środki farmakologiczne czy czasami ośrodek odwykowy zamknięty (ten ostatni bardzo rzadko), ale nie myśli się nawet o odebraniu dzieci z rodziny, w której wystąpił problem uzależnienia. Taka rodzina może i zazwyczaj przeważnie nadal funkcjonuje zupełnie sprawnie, a zatem nie ma potrzeby zabierania z niej dzieci. Proponuje się rodzinie pomoc na wczesnym poziomie interwencji zazwyczaj, ale zaakceptowanie takiej pomocy jest zupełnie dobrowolne i zależne od rodziców i ich wolnej woli. Polega ona zazwyczaj na wsparciu dzieci w szkole, być może skierowaniu na terapię lub po prostu na przydzieleniu młodej osobie kogoś takiego, jak mentor, kto będzie mu towarzyszył i da mu bezpieczną przestrzeń na porozmawianie o jego emocjach. Dzieci często nie chcą prosić o pomoc samych rodziców, ponieważ nawet w bardzo młodym wieku zdają sobie sprawę, że rodzice są zajęci radzeniem sobie ze swoimi problemami. Nie chcą dokładać im swoich, często w ich mniemaniu mało ważnych kłopotów.
Wiemy jednak z doświadczenia, że tak naprawdę bardzo rzadko te trzy powyżej wymienione zjawiska występują w izolacji – najczęściej są ze sobą ściśle połączone, czyli tam, gdzie jest przemoc domowa, często jest też uzależnienie od alkoholu lub narkotyków (najczęściej u sprawcy przemocy) oraz problem ze zdrowiem psychicznym (najczęściej depresja) u ofiary, ale także równie często u sprawcy. Dlatego sprawy rodzinne się wtedy bardzo komplikują i dzieci żyjące w takim środowisku bardzo często cierpią czy to na przemoc emocjonalną czy na zaniedbanie – nie tylko ich potrzeb fizycznych, ale także psychicznych, duchowych, poczucia bezpieczeństwa. W Anglii te trzy zjawiska (przemoc domowa, uzależnienie, choroba psychiczna) występujące jednocześnie nazywają się Toxic Trio – czyli Toksyczna Trójka.
W środowisku, w którym występuje Toxic Trio, dzieci z pewnością nie czują się bezpiecznie i potrzebują dużo wsparcia, by móc poradzić sobie z napięciem i stresem, które są praktycznie nieustannie obecne w ich codziennym życiu. Wtedy zawsze potrzebna jest interwencja Opieki Społecznej, by udzielić rodzinie wsparcia na wielu poziomach jednocześnie.
Materiał przygotowany przez Family Worker
1). Czy odbiorą mi dzieci, jeśli zgłoszę się po pomoc w sprawie przemocy domowej?
- System w UK działa tak, by chronić dzieci nie tylko ze względu na bezpośrednią przemoc wobec nich ale również w przypadku przemocy pośredniej np. gdy przemoc jest zjawiskiem między rodzicami dzieci, a one są jej świadkami. Bycie świadkiem przemocy to także przemoc – ale głównie psychiczna i emocjonalna.
Jeśli matka zgłosi przemoc pomiędzy nią, a jej partnerem (nawet, jeśli to nie będzie ojciec dzieci), to będzie się od niej oczekiwać ochrony dzieci przed kolejnymi incydentami przemocy. Jeśli matka będzie współpracować z Social Services i chronić swoje dzieci – nie zostaną jej one odebrane. Social Services to nazwa brytyjskiej Opieki Społecznej, która ma uprawnienia na poziomie kuratora sądowego – jeśli porównamy ją do polskiego systemu ochrony dzieci.
Ryzyko odebrania dzieci istnieje wówczas, gdy matka pozornie zgadza się na współpracę, a tak naprawdę nadal chroni sprawcę przemocy – swojego męża, czy partnera i to jego dobro wybiera ponad dobro dzieci.
Czyli na pytanie „Czy odbiorą mi dzieci, jeśli zgłoszę przemoc domową” można udzielić obydwu odpowiedzi:
- Nie, jeśli zrobisz wszystko, by siebie i dzieci chronić przed powtarzającą się przemocą
- Może się zdarzyć, że tak, jeśli po zgłoszeniu nie będziesz współpracować z Opieką Społeczną – o ile Twoja sprawa zostanie w ogóle otwarta w ich wydziale.
Warto dodać, że nie wszystkie zgłoszenia przemocy domowej oznaczają rozpoczęcie współpracy z Social Services. Wszystko zależy od skali zdarzenia, jego powtarzalności, sytuacji współistniejących w rodzinie.
Zgłoszenie przemocy jest zjawiskiem pozytywnym (i tak też jest widziane przez osoby czuwające nad bezpieczeństwem dzieci) – oznacza bowiem, że osoba zgłaszająca i prosząca o pomoc robi to właśnie dlatego, że chce chronić siebie i dzieci, a zatem ma zdolność zapewnienia dzieciom bezpieczeństwa.
Nie zgłaszanie przemocy i innych problemów w rodzinie jest widziane, jako odwrotność tego zjawiska. Wiem, że dzieci w mojej rodzinie nie czują się bezpiecznie i narażamy je na dorastanie w warunkach permanentnego stresu, co w przyszłości na pewno odbije się na ich zdrowiu fizycznym i(lub) psychicznym. Jednak to nic z tym nie robię, bo boję się konsekwencji, ewentualnego rozpadu rodziny, moich własnych kłopotów finansowych itp. Zatem świadomie wybieram narażanie własnych dzieci na cierpienie i nie zapewnienie im ochrony.
Wybór zawsze należy do dorosłego, dzieci są zupełnie zależne od jego woli.
2). Czy odbiorą mi dzieci, jeśli zgłoszę się po pomoc w przypadku, gdy choruję na depresję?- Absolutnie NIE.
Depresja jest bardzo częstą chorobą i zgłoszenie się po pomoc najpierw do lekarza pierwszego kontaktu (czyli w Anglii tzw. GP), a czasami do psychiatry nie powoduje zagrożenia odebrania dzieci przez Social Services - a tak naprawdę przez Sąd Rodzinny, bo to on w ostateczności wydaje wyrok w sprawach o odebranie opieki.
Depresja sama w sobie nie jest zagrożeniem dla dzieci, jeśli osoba na nią choruje szuka i akceptuje dostępną pomoc, bo właśnie wtedy jest na tyle „zaopiekowana”, że nie powoduje żadnych negatywnych skutków dla dzieci.
Oczywiście wszystko zależy również od skali natężenia zjawiska i od ostatecznej diagnozy – jeśli bowiem poprosimy o pomoc bardzo późno, kiedy już nie będziemy w stanie zająć się sobą, domem i dziećmi i będziemy musieli udać się na leczenie szpitalne, a jesteśmy na przykład samotnymi rodzicami – wtedy oczywiście musi paść pytanie o to, kto zajmie się dziećmi do czasu polepszenia naszej kondycji. Jeśli wskażemy lekarzowi jakiegoś innego kompetentnego dorosłego – być może członka naszej rodziny – wtedy w ogóle nie będzie potrzeby powiadamiania nawet o naszym stanie zdrowia nikogo poza naszą rodziną – jeśli wyrażamy na to zgodę, oczywiście.
Czyli znowu działa to odwrotnie niż zazwyczaj myślimy – jeśli poprosimy o pomoc w tym zakresie (dotyczącym naszego zdrowia psychicznego, które jest niemniej ważne niż nasze zdrowie fizyczne) – będzie to widziane, jako troska o to, by nasze dzieci miały zdrowego rodzica, który będąc w pełni sił ciała i umysłu potrafi zaspokoić ich wszystkie potrzeby i zapewnić im bezpieczeństwo.
Jeśli natomiast nie dbamy o siebie i przez pogarszający się stan naszego zdrowia, ryzykujemy, że to dzieci będą musiały same o siebie dbać, a może jeszcze i dbać o nas i nasze potrzeby. Na przykład będąc w głębokiej depresji nie dbamy o to, by jeść regularne posiłki i to nasze dzieci muszą nam o tym przypominać i przygotowywać dla nas posiłki. W takiej sytuacji jest możliwość, że jakiś profesjonalista (czy lekarz lub nauczyciel ze szkoły dzieci) poprosi o pomoc dla rodziny poprzez Social Services – czyli Opiekę Społeczną. W przypadku depresji (występującej jako pojedynczy czynnik) jest to jednak bardzo mało prawdopodobne.
3). Czy odbiorą mi dzieci, gdy zgłoszę się po pomoc w przypadku, gdy ktoś w rodzinie jest uzależniony (od alkoholu lub narkotyków?)Ponownie, na tak postawione pytanie nie można dać jednoznacznej odpowiedzi.
To znaczy, jeśli ”tylko” uzależnienie jest problemem w rodzinie – to nie ma nawet szans, że dzieci zostaną zabrane z rodziny. Na problem uzależnienia proponuje się terapię, środki farmakologiczne czy czasami ośrodek odwykowy zamknięty (ten ostatni bardzo rzadko), ale nie myśli się nawet o odebraniu dzieci z rodziny, w której wystąpił problem uzależnienia. Taka rodzina może i zazwyczaj przeważnie nadal funkcjonuje zupełnie sprawnie, a zatem nie ma potrzeby zabierania z niej dzieci. Proponuje się rodzinie pomoc na wczesnym poziomie interwencji zazwyczaj, ale zaakceptowanie takiej pomocy jest zupełnie dobrowolne i zależne od rodziców i ich wolnej woli. Polega ona zazwyczaj na wsparciu dzieci w szkole, być może skierowaniu na terapię lub po prostu na przydzieleniu młodej osobie kogoś takiego, jak mentor, kto będzie mu towarzyszył i da mu bezpieczną przestrzeń na porozmawianie o jego emocjach. Dzieci często nie chcą prosić o pomoc samych rodziców, ponieważ nawet w bardzo młodym wieku zdają sobie sprawę, że rodzice są zajęci radzeniem sobie ze swoimi problemami. Nie chcą dokładać im swoich, często w ich mniemaniu mało ważnych kłopotów.
Wiemy jednak z doświadczenia, że tak naprawdę bardzo rzadko te trzy powyżej wymienione zjawiska występują w izolacji – najczęściej są ze sobą ściśle połączone, czyli tam, gdzie jest przemoc domowa, często jest też uzależnienie od alkoholu lub narkotyków (najczęściej u sprawcy przemocy) oraz problem ze zdrowiem psychicznym (najczęściej depresja) u ofiary, ale także równie często u sprawcy. Dlatego sprawy rodzinne się wtedy bardzo komplikują i dzieci żyjące w takim środowisku bardzo często cierpią czy to na przemoc emocjonalną czy na zaniedbanie – nie tylko ich potrzeb fizycznych, ale także psychicznych, duchowych, poczucia bezpieczeństwa. W Anglii te trzy zjawiska (przemoc domowa, uzależnienie, choroba psychiczna) występujące jednocześnie nazywają się Toxic Trio – czyli Toksyczna Trójka.
W środowisku, w którym występuje Toxic Trio, dzieci z pewnością nie czują się bezpiecznie i potrzebują dużo wsparcia, by móc poradzić sobie z napięciem i stresem, które są praktycznie nieustannie obecne w ich codziennym życiu. Wtedy zawsze potrzebna jest interwencja Opieki Społecznej, by udzielić rodzinie wsparcia na wielu poziomach jednocześnie.
Materiał przygotowany przez Family Worker